Tasiemczyce ryb.
Pod tym pojęciem kryją się wszystkie schorzenia wywołane przez pasożyty wewnętrzne o płaskim, wydłużonym ciele o długości od kilku milimetrów do kilkunastu metrów.
Krótko o budowie ciała. Większość tasiemców ma ciało segmentowane. Pierwszy segment, człon zwany jest główką (skoleks). Różni się on budową i funkcją od reszty członów, które tworzą taśmę (strobilę). Główka ma za zadanie umocowanie ciała pasożyta w ciele gospodarza. Dlatego jest zaopatrzona w różne struktury umożliwiające jej to zadanie (przyssawki, bruzdy, kolce). Kolejną funkcją skoleksu jest pączkowanie kolejnych członów tasiemca w miejscu zwanym szyjką. Człony najbliższe główce są najmłodsze, a w miarę oddalania się od skoleksu zmienia się ich charakter. Ogólnie można powiedzieć, że głównymi narządami członów młodych jest układ rozrodczy, obupłciowy. Dochodzi tutaj do kopulacji i w dalszych członach mamy już wypełnienie w postaci macicy zawierającej coraz więcej, coraz bardziej dojrzałych jaj. Oprócz układu rozrodczego w członach jest także prymitywny układ wydalniczy, nerwowy. Całość otacza oskórek i włókna mięśni gładkich. Nie istnieje u tasiemców układ pokarmowy i krwionośny. Korzystają one z treści pokarmowej żywiciela, która wchłaniana jest przez wspomniany oskórek.
Choroba: ichtioftirioza, ospa rybia, ick (ang), ICH (ang)
Przyczyna: inwazja pasożytniczego orzęska Ichtyophthirus multifiliis (kulorzęska), pierwotniaka o kulistym do gruszkowatego ciele, o średnicy 0,5-1 mm
Lokalizacja: pasożyt umiejscawia się pod naskórkiem, w tkance łącznej skrzeli, błonie śluzowej jamy gębowej i gardzieli, w jamach węchowych, pod błoną śluzową jelita, w jamach ciała oraz w spojówkach.
Różne nazwy opisują tą samą chorobę. Atakuje ona narządy czuciowe na głowie i w linii bocznej (nabocznej), powodując zmiany w tych regionach opisywane w nazwie choroby. Początkowo są to tylko powiększające się naturalne otwory narządów czuciowych ryb, następnie w miejscach tych powstają coraz większe i coraz głębsze nadżerki. Mogą one zlewać się w ubytki skóry o dużej powierzchni. Równolegle ze zmianami w okolicy głowy może dojść do pojawienia się podobnych zmian w obrębie linii bocznej i poniżej niej. Nieleczona choroba doprowadza do poważnych ubytków ciała i docelowo do śmierci ryby. W ranach, jakie powstają doskonałe warunki znajdują mikroorganizmy warunkowo chorobotwórcze, głównie bakterie, grzyby i pierwotniaki. Jest wiele niewiadomych o tej chorobie, ponieważ prowadzone badania nie dają podstaw do wyciągania jasnych i jednoznacznych wniosków. Powstało jednak kilka teorii dotyczących przyczyn HITH u ryb. Na podstawie dzisiejszej wiedzy można zasugerować, że jest to choroba polietiologiczna, tzn. wywoływana przez wiele czynników. Główne przyczyny HITH to niewłaściwe środowisko, zła dieta, węgiel, i zarażenia przez wiciowce Hexamita i inne. Pocieszający jest jednak fakt, że wyleczenie ryb nie jest wcale tak trudne i kosztowne jak się wydaje.